Apabila harga minyak moden terus meningkat dan syarikat-syarikat tenaga lebih mudah mencari bahan bakar alternatif, ekonomi sumber tidak boleh diperbaharui telah datang ke barisan hadapan kebimbangan orang ramai. Sumber yang tidak boleh diperbaharui mewakili bahan semulajadi yang luas yang tidak boleh diisi semula, atau menambah dengan perlahan sehingga tindakan itu tidak dapat dilaksanakan. Sumber yang tidak boleh diperbaharui memaksimumkan industri besar dalam ekonomi global.
Jenis Sumber Tidak Boleh Diperbaharui
Sumber yang tidak boleh diperbaharui yang paling biasa kepada orang ramai adalah gas arang batu, minyak dan gas asli yang digunakan untuk bahan bakar.Ketiga-tiga bahan ini secara semula jadi berjuta-juta tahun dan di bawah tekanan tinggi dari penguraian bahan organik. Uranium juga merupakan sumber yang tidak boleh diperbaharui.
Ahli ekonomi sering berdebat mengenai logam atau mineral yang boleh diklasifikasikan sebagai tidak boleh diperbaharui. Ramai, seperti timah, boleh dikitar semula berulang-ulang dan tidak dapat dibuang. Logam lain bagaimanapun, terutamanya logam nadir bumi yang digunakan dalam teknologi moden, sangat jarang dan penting untuk komponen elektronik yang walaupun kitar semula mereka tidak akan dapat memenuhi permintaan.
Peraturan Hotelling
Pada tahun 1931, Harold Hotelling menerangkan ekonomi sumber tidak boleh diperbaharui dan pengurusan mereka. Hotelling mengemukakan bahawa walaupun sumber tidak boleh diperbaharui dikendalikan dengan kecekapan yang sempurna, harga sumber akan meningkat. Oleh itu, untuk memaksimumkan nilai sumber dalam tempoh pengekstrakan yang ada, kenaikan harga peratusan sepanjang tempoh masa sepatutnya sama dengan kadar faedah sebenar.
Walaupun menurut pendapat Hotelling bahawa harga sumber tidak boleh diperbaharui mesti terus meningkat, ini tidak selalu diperhatikan dalam amalan. Beberapa faktor yang menjejaskan harga komoditi adalah keupayaan untuk menggantikannya untuk sumber-sumber lain dan tingkah laku jangka panjang kadar faedah sebenar.
Peraturan Hartwick
Peraturan Hartwick digunakan untuk menangani masalah penurunan ekuiti sebenar yang disebabkan oleh penggunaan sumber habis dan tidak boleh diperbaharui. Sebagai masyarakat menggunakan sumber daya, nilainya berkurang. Untuk mengimbangi pengurangan ini, dan dengan itu memastikan bahawa generasi akan datang mempunyai ekuiti bersih sama atau lebih baik, peraturan Hartwick digunakan untuk mengira jumlah pelaburan kapitol yang diperlukan untuk mengimbangi kerugian daripada penggunaan. Sebagai contoh, ekonomi seperti Arab Saudi yang sebahagian besarnya dibina di atas nilai kerugian eksport minyak dengan setiap tong yang dieksport. Untuk mengimbangi kerugian ini, ekonomi Arab Saudi melabur dalam infrastruktur dan kepentingan diversifikasi. Nilai tambah yang diperoleh daripada pelaburan ini menangkis kerugian daripada eksport minyak.
SocioEconomics of Resources Non Renewable
Dalam amalan, ketakutan dan politik memainkan peranan yang besar dalam harga sumber tidak boleh diperbaharui. Harga minyak adalah contoh trend ini. Rizab minyak di Delta Niger telah membawa kepada pergaduhan ganas antara kerajaan dan pelbagai kumpulan milisi. Konflik-konflik itu mempunyai eksport yang ketara terhad daripada kawasan dan harga bahan api global yang terjejas.
Sehingga awal tahun 2011, spekulasi telah menyebabkan kenaikan harga minyak berikutan protes Mesir terhadap Presiden Hosni Mubarak. Kerana kebimbangan berkembang ke atas kestabilan politik dan ekonomi di rantau ini, ahli ekonomi dan spekulator bimbang akses ke Terusan Suez, saluran perkapalan utama, akan terhad atau dipotong sepenuhnya.
